piątek, 8 marca 2013

4 kartka z dziennika

Hej i oto jest 4 kartka ,ale na początek chciałabym z Sebastianem życzyć naszym czytelniczką wszystkiego dobrego z okazji dnia kobiet.Tą kartke chciałabym zadedykować wszystkim dziewczynom czytających naszego bloga ,ale w szczególności Kamili ,która wygrała konkurs na tym blogu.Myślę ,że wam się spodoba całkiem nowa kartka,ponieważ skończyliśmy już reformować tamte karki.Miłej lektórki :)

Dziennik Jacka

Poniedziałek 05.11.2012r.

Bycie niewidomym jest przerażające, nic, tylko wszędzie nieprzenikniona ciemność. Ciągle o coś się potykałem i przewracałem. Nie wyobrażałem sobie jak mam w tym stanie uratować Jamiego. „Ma tylko jedenaście lat, pewnie jest przerażony.” myślałem. Ząbek próbowała mnie pocieszyć, jednak to niewiele to pomagało. Usłyszałem jak Sandy wlatuje do siedziby na swoim piaskowym samolocie. Pewnie wrócił z „nocnych obowiązków”, sprawia, że dzieci mają sny oraz pilnuje że by nie miały koszmarów (które są dziełem Mroka). Słyszałem także głos Mikołaja (był podenerwowany), pewnie rozmawiał z Piaskiem.
-Coś się dzieje z Sferą Snów!-krzyknęła przestraszona Wróżka. Wszyscy pobiegli do kuli przedstawiającej ziemski glob, mi również udało się jakoś do nich dołączyć.
-Co się dzieje?-zapytałem.
-Światła, one gasną...-oznajmiła załamana Zębuszka.
-Jak to? Dlaczego?-nie mogłem uwierzyć w to co słyszę. Nikt nie odpowiedział, nastała dziwna cisza.
-To sprawka Mroka!-nagle wykrzyknął Zając.
-Nie wyciągajmy pochopnych wniosków.-powiedział Mikołaj, chyba sam nie wierzył w to co mówił.
-Nie wyciągać pochopnych wniosków?! A niby czyja to sprawka?!-krzyknął Zając, mocno gestykulując.
-Niechętnie to robię, ale muszę przyznać mu racje.-powiedziałem do wszystkich-Kto inny jak nie on? Co zrobimy, dzieci przestają wierzyć!-nie wiedziałem co robić, będąc ślepy niewiele mogłem pomóc. Nagle w pokoju poczułem wiatr, spokojny, łagodny podmuch.
-Co...-zacząłem pytanie ale przerwała mi Wróżka.
-Patrzcie!-krzyknęła i prawdopodobnie wskazała na globus-Światełka przestały gasnąć, a nawet zapalają się na nowo!-powiedziała zachwycona. Nie mogłem w to uwierzyć, jak? Przez wiatr?
-Poczuliście ten podmuch powietrza?-zapytałem ich.
-Tak.-odpowiedzieli po chwili wszyscy.
-To chyba dzięki niemu wiara dzieci wróciła.-zastanawiałem się.
-Szkoda, że nie przywrócił ci wzroku.-powiedział Mikołaj, ale w jego głosie można było wyczuć zastanowienie. Wtedy znów to poczułem. Jakby dotyk czyjeś dłoni. Powietrze najpierw zawirowało wokół mnie a potem poczułem jak ktoś dotyka moich powiek i cichy, łagodny głos jakby z innego świata „Demeo ablepsiam.”, przyznaje się, miałem stracha. Inni też musieli poczuć ruch powietrza.
-Widzisz?-zapytała Wróżka.
-Nie widzę, a już myślałem, że zadziała.-oznajmiłem.
-Szkoda, najwidoczniej wiatr nie działa na wzrok.-odparła smutno.
-Swoją drogą, zrobiłaś coś z piórami? Ładnie dziś wyglądasz.-powiedziałem do niej. Najpierw zrobiła głupią minę, potem mnie uściskała, a na końcu z obrażonym wyrazem twarzy powiedziała „Nigdy więcej nie rób takich żartów.”. Wtedy dowiedziałem się, że Ząbek też potrafi robić straszne miny, brrrr.
-North co znaczy „Demeo ablepsiam.”?-zapytałem, nie znałem tych słów, chociaż kojarzyły mi się z jakimś językiem. Mikołaj popatrzył na mnie przez chwilę, chyba nad czymś się zastanawiał.
-”Zdejmuję ślepotę.”-powiedział w końcu-To łacina, znasz ją?
-Trochę głupie pytanie.-powiedziałem-Gdybym znał, nie pytałbym się o znaczenie. Te słowa usłyszałem kiedy zawirowało powietrze.-dodałem i spojrzałem na dane, ilość dzieci które w nas wierzą zmniejszyła się o dużą część. Mrok powrócił i do tego silniejszy.
W tym momencie wleciała Mleczuszka, jedna z pomocnic Zębuszki, była przerażona i schowała się za moimi plecami. Popiskiwała swoim cieniutkim głosikiem, wszyscy Strażnicy podeszli do nas i wtedy do pokoju wtargnął czarny koń-koszmar, wysłannik Pitcha, gdy ujrzał nas wszystkich chciał uciec ale Piasek szybko się z nim rozprawił. Wróżka w tym czasie zaczęła rozmawiać z koliberkiem w ich języku.
-Ona szukała kryjówki Mroka.-oznajmiła w końcu.
-Znalazła?!-zapytałem.
-Niestety nie.-odpowiedziała-Ale musiała być blisko, skoro koszmar gonił ją aż tutaj.
Na prośbę Mikołaja wstrzymaliśmy poszukiwania. Coś przed nami ukrywał, było to widać po jego minie. Nie wiedziałem jednak co jest aż tak ważne żeby opóźniać akcję, zwłaszcza że chodziło o Jamiego i Mroka. Jako że nie miałem co robić zabrałem Mleczuszkę do pokoju w którym odpoczywałem. W pokoju było gorąco więc otworzyłem okno. Odwróciłem się, a na środku pokoju stała jakaś kobieta. Miała jakieś czterdzieści lat, ubrana była w czarną, prostą suknię a na głowie miała biały, staroświecki czepek. Miała ciepłe, brązowe oczy. Uśmiechnęła się do mnie.
-Kim jesteś?-zapytałem.
-Nie poznajesz mnie Jack?-odpowiedziała pytaniem. Ten głos i te oczy były mi znajomy ale nie wiedziałem tylko w którym kościele dzwoniło. Mleczuszka obleciała zjawę dookoła i usiadła jej na barku.
-Moim imieniem jest Emma, teraz już wiesz kim jestem?-ponownie zapytała. Oniemiałem, przypomniałem sobie kim jest, to była...
-Moja mała siostrzyczka!-krzyknąłem.
-No cóż, teraz już nie taka mała...-odpowiedziała z uśmiechem-Kiedy wybiła moja godzina miałam 42 lata, a licząc jeszcze lata, które przeżyłam jako duch, mam ponad trzysta 
wiosen
-Ale dlaczego nie jesteś...no wiesz.-zapytałem.
-Przez poczucie winy nie mogę w pokoju odejść z tego świata.-powiedziała smutno.
-Jakiej winy?-nie wiedziałem o co jej chodzi.
-Twojej śmierci.-w jej oczach pojawiły się łzy-Przez te wszystkie lata nie mogłam sobie wybaczyć tamtego dnia. Po tym jak zapadłeś się pod lód, pobiegłam do wsi, krzyczałam i płakałam jednocześnie oraz wskazywałam w kierunku stawu. Pierwsza nadbiegła nasza matka a za nią połowa sąsiadów. Dwóch z nich próbowało coś zrobić, ale lód był zbyt kruchy, a skok do wody groził natychmiastowym wychłodzeniem. Z czapkami w dłoniach podeszli do mamy, nic nie powiedzieli, ale ona się domyśliła. Upadła na kolana i rozpłakała się wniebogłosy. Trzy staruszki próbowały ją pocieszyć i zaprowadzić do domu, mną zaopiekowała się jedna z młodszych sąsiadek. Mama nie wracała do późna. Wróciłam nad jezioro, a ona dalej tam była, klęczała nad zamarzniętym brzegiem. Płakała. Przytuliłam się do niej, a ona mnie objęła. Byłyśmy tam jeszcze jakieś dwadzieścia minut kiedy mama wstała i ruszyła do domu.-skończyła opowieść i się rozpłakała.
-Ale to nie twoja wina.-powiedziałem.
-Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.-powiedziała (czy tylko ja nie mówię po łacinie?)-Kto wtedy chciał iść na łyżwy? Kto jęczał tak długo aż się zgodziłeś?-pytała-Ja! Jam jest winna śmierci.
-To było przeznaczenie. Taki był pisany mi los.-próbowałem ją pocieszyć-Gdybym nie wpadł wtedy do wody, Księżyc by mnie nie wybrał, a później nie zostałbym Strażnikiem. Nie pokonałbym Mroka. Nie mam do ciebie żalu. Nie należy żałować tego co się stało. Zrozum siostrzyczko.-na te słowa uśmiechnęła się.
-Chyba masz rację...-powiedziała słabo-Dziękuję. Teraz mogę dołączyć do moich dzieci i ich potomków. Ale zanim to, przybyłam też w sprawie Jamiego. Śpiesz się. To co zamknięte przed tyloma wiekami, zostało wypuszczone. Siła zła opuściła swe więzienie. Lecz z pomocą przybędzie ten który został zapomniany, ten który opuścił zgromadzenie.-powiedziawszy to podeszła do okna. Promień słońca oświetlił ją, a ona zaczęła się rozmywać „Idę tam gdzie moje miejsce.” usłyszałem jeszcze, po czym zniknęła.

7 komentarzy:

  1. Arrr. Dzień dobry bardzo. .3. To ja, Ada (z racji iż odnoszę wrażenie, że ze starego konta zostałam po prostu wyrzucona - Wiktoria zmieniła hasło, czego nijak ogarnąć nie mogę). Chciałam tylko przekazać, że razem z moją nową (lepszą i bardziej kulturalną) koleżanką chcemy doprowadzić do końca analizę starych kartek z dziennika. Dlatego też podaję link http://krolestwo-za-opko.blogspot.com/2013/03/spotkanie-nad-morzem-przygody-jacka.html , abyście mogli przeczytać i powiedzieć, jeśli coś wam ewentualnie nie pasuje (gorzej, jeśli w ogóle nie będzie wam pasować dalsza analiza. ;n;). Natomiast od poprzedniego bloga i dalszych poczynań czciniegodnej Wiktorii rączki umywam.

    Wheat

    OdpowiedzUsuń
  2. Bardzo ładnie piszesz, w niektórych momentach aż się łezka w oku kręci. Na pewno będę często cię odwiedzać :)
    Zapraszam do mnie: http://freezing-jack.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To nie jest tylko moja zasługa.Dzięki Sebastianowi nie ma tam błędów i plątańców językowych.Dziękujemy :)

      Usuń
  3. To on wkońcu odziskał wzrok? Ale jak mógł zobaczys, że Zając gestykuluje?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak odzyskał wzrok ,a rzeczywiście coś z tą gestykulacją nam nie wyszło :)

      Usuń
  4. Opowiadanie spoko, ale czemu jest tyle błędów ortograficznych? :/ Na przykład: czytelniczkĄ (powinno być om), lektÓrki (LektUrki).

    OdpowiedzUsuń
  5. Na początku zgubiłam się, o co chodzi z tym wiatrem? Przynajmniej Jack znów odzyskał wzrok. Zobaczmy co będzie dalej.

    OdpowiedzUsuń